ดวงอาทิตย์

เป็นดาวฤกษ์ดวงหนึ่งเช่นเดียวกับดาวฤกษ์ทุกดวงบนท้องฟ้าที่เราเห็นในยามค่ำคืนแต่เนื่องจากดวงอาทิตย์อยู่ใกล้โลกมากเราจึงเห็นดวงอาทิตย์สว่างกว่าดวงใดๆ ดวงอาทิตย์คือก้อนก๊าซขนาดมหึมาที่ลอยอยู่อวกาศผิวของดวงอาทิตย์ที่สว่างจ้ามีการละเบิดที่รุนแรงและแปรปวนตลอดเวลาอย่างไม่หยุดนิ่งและสารของดวงอาทิตย์ทั้งดวงเป็นก๊าซเนื่องจากอุณหภูมิภายในดวงอาทิตย์สูงมากจนสะสารทุกชนิดแม้แต่เหล็กและทองคำระเหยกายเป็นไอหากนักเบิกอวกาศขับยานอวกาศสมมุติที่สามารถทนความร้อนนับ10ล้านเควิลบินตรงเข้ายังดวงอาทิตย์ยานอวกาศลำนั้นจะบินทลุดวงอาทิตย์ไปได้โดยไม่ชนกับของแข็งใดๆเลยดวงอาทิตย์ประกอบด้วย ไฮโดรเจนประมาณ 70% ฮีเลียม 28% และธาตุหนักอื่นอีกประมาณ 2%โดยมวลดวงอาทิตย์มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 1392000 กิโลเมตรหรือ109 เท่าของเส้นผ่านศูนย์กลางโลกและมีมวลถึง 2000ล้าน ล้าน ล้าน ล้าน ตัน ซึ่งเป็นมวลมากกว่า 98% ของมวลของวัติถุทั้งหมดในระบบสุริยะด้วยเหตุนี้ดวงอาทิตย์จึงเป็นเสมือนหัวหน้าครอบครัวที่ดึงดูดให้ดาวเคราะห์ทุกดวงและวัตถุทุกอย่างในระบบสุริยะรวมทั้งโลกโคจรไปรอบๆก๊าซชั้นนอกของดวงอาทิตย์มีความหนาแน่นไม่มากแต่น้ำหนักอันมหาสารทำให้บริเวณที่ลึกลงไปภายใต้ผิวของดวงอาทิตย์มีความหนาแน่นสูงอย่างยิ่งยวด มวลกว่า 60% ของดวงอาทิตย์กระจุกกันอยู่ตรงแกนกลางที่มีรัศมีประมาณ 200000 กิโลเมตรเท่านั้นดังจะเห็นได้จากก๊าซบริเวณแกนกลางของดวงอาทิตย์ที่แม้นมีปริมาตรเพียง 1ลูกบาศก์เมตรก็จะมีน้ำหนักถึง 160 ตันความหนาแน่นดังกล่าวจะส่งผลให้อุณหภูมที่แกนกลางสูงพอที่จะจุดเตาปริกรนิวเคลียร์ ซึ่งเป็นแหล่งพลังงานตามธรรมชาติที่มีขนาดใหญ่และสำคัญของระบบสุริยะพลังงานที่กำเนิดขึ้นจะแผ่พลังงานที่กำเนิดขึ้นจะแผ่ออกมาดังผิวโดยรอบมีอุณหภูมิประมาณ 5700 – 5800 เควิล กำลังสอง อันเป็นอุณหภูมิที่สูงมากแต่ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับอุณภูมิ 15 ล้านเควิลที่แกนกลาง ระบบสุริยะ คือครอบครัวขนาดใหญ่ของวัตถุที่โคจรอยู่รอบดวงอาทิตย์ประกอบด้วยดาวเคราะห์หลัก 9 ดวง ดวงจันทร์บริวารของดาวเคราะห์หลักทุกดวงรวมกัน 128 ดวง รวมทั้งวัตถุขนาดเล็ก เช่นดาวเคราะห์ดวงน้อยและดาวหางเป็นจำนวนมาก
ดาวเคราะห์ทั้ง 9 ดวงของระบบสุริยะ คือ ดาวพุทธ ดาวศุกร์ โลก ดาวอังคาร ดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส ดาวเนปจูน ดาวพูลโต เรียนตามระยะห่างจากดวงอาทิตย์จากมากไปน้อย
นักดาราศาสตร์ตั้งแต่โบราณได้พยายามศึกษาสัณฐานของระบบสุริยะโดยการสังเกตุดาวเคราะห์ สว่าง ที่สามารถมองเห็น ได้ด้วยตาเปล่าทั้ง 5 ดวงคือ ดาวพุทธ ดาวศุกร์ ดาวอังคาร ดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ เป็นเวลาหลายชั่วอายุคนได้พบว่าดาวเคราะห์ทั้ง 5 ต่างเคลื่อนทีไปท่ามกลางหมู่ดาวเลิกฉากหลัง เป็นคาบที่ชัดเจน ผลการศึกษานี้เอง ที่เป็นจุดเริ่มต้นของระบบสุริยะที่เก่าแก่ที่สุด ซึ่งชื่อว่า โลก เป็นศูนย์กลางของระบบสุริยะและดาวเคราะห์ทุกดวงรวมทั้งดวงอาทิตย์โคจรอยู่รอบโลกที่ระยะห่างจากกัน นักดาศาสตร์แบ่งดาวเคราะห์ออกเป็นสองกลุ่มคือดาวเคราะห์ชั้นในและดาวเคราะห์ชั้นนอกโดยใช้เข็มขัดดาวเคราะห์น้อยซึ่งอยู่ระหว่าง วงโคจรของดาวอังคาร และดาวพฤหัสบดี เป็นเส้นแบ่ง ดาวเคราะห์ชั้นในประกอบด้วย ดาวพุทธ ดาวศุกร์ โลกและดาวอังคาร ดาวเคราะห์ชั้นนอกประกอบด้วย ดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส ดาวเนปจูน ดาวพลูโต การแบ่งนี้นอกจากจะใช้ระยะห่างเป็นเกณฑ์แล้วนักดาราศาสตร์ยังใช้โครงสร้างภายในเป็นเกณฑ์แบ่งด้วย กล่าวคือดาวเคราะห์ชั้นในเป็นดาวเคราะห์แข็ง ในขณะที่ดาวเคราะห์ชั้นนอกทั้งหมดยกเว้น ดาวพลูโต เป็นดาวเคราะห์ก๊าซ